Zdzisław Otello Horodecki

---

Życiorys

Pochodzący z polskiej rodziny szlacheckiej herbu Kornic, Zdzisław Otello Horodecki, jest osobą o niezwykle bogatym życiorysie. Jego przodkowie, wylegitymowani ze szlachectwa w latach 1824-1890, mieli swoje korzenie na Podolu, a cała rodzina została wpisana do części VI księgi szlacheckiej guberni podolskiej. A co więcej, Horodecki jest synem zesłańców syberyjskich, co dodaje dodatkowego wymiaru jego życiowej historii. Teraz mieszka i tworzy w Warszawie, gdzie rozwija swoją pasję artystyczną.

Otello ukończył Państwowe Liceum Techniki Teatralnej w Warszawie, specjalizując się w malarstwie scenicznym i scenografii. Jego artystyczne zainteresowania obejmowały zarówno malarstwo, grafikę, scenografię, jak i architekturę wnętrz, równocześnie studiując muzykologię ze szczególnym uwzględnieniem teorii muzyki. Uzyskał również doktorat z zakresu historii opery, a jego rodzinnym dziedzictwem artystycznym jest stryjeczny dziadek, Władysław Horodecki, znany architekt.

W 1968 roku, podczas trwania studiów, dołączył do Związku Polskich Artystów Plastyków, jako najmłodszy zawodowy artysta plastyk w Polsce. Jego pierwsza wystawa indywidualna miała miejsce w Klubie Hybrydy w roku 1969.

Od tego czasu Horodecki wystawiał swoje prace zarówno w Polsce, jak i za granicą, a jego dzieła znajdują miejsce w zbiorach prywatnych oraz fundacjach na całym świecie, m.in. w Niemczech, Francji, Hiszpanii, Anglii, Włoszech, Szwecji, Danii, Japonii, Portugalii, Australii, USA oraz Rosji.

W latach 70. XX wieku zainicjował działalność wystawienniczą, pełniąc rolę generalnego projektanta wielu ważnych ekspozycji, w tym wystawy „Fryderyk Chopin” na zlecenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Towarzystwa im. Fryderyka Chopina, która miała miejsce w 25 państwach. Warto również wspomnieć o jego udziale w największej wystawie fotograficznej w Polsce „Polska – Kraj – Ludzie” (Maneż – Moskwa 1974), za którą zespół otrzymał prestiżową nagrodę państwową.

Horodecki jest również autorem wielu kultowych neonów warszawskich, projektantem plakatów o tematyce społecznej i politycznej, a także grafiki i znaczków filatelistycznych. Stworzył logo PZPR, projektował plakaty reklamowe oraz medaliony dla instytucji państwowych.

W połowie lat 70. XX wieku, jako zwycięzca konkursu, zrealizował projekt humanizacji zakładu przemysłowego „Polska Wełna” w Zielonej Górze, co było jego największym przedsięwzięciem projektowym. Projekt obejmował kompleksową analizę kolorystyki hali, maszyn, ubiorów oraz elewacji budynków w kontekście estetyki architektury wnętrz.

W swojej pracy artystycznej zajmował się również plakatami dla Filmu Polskiego, projektując foldery reklamowe oraz czołówkę eksportową filmów polskich. Brał udział w Międzynarodowych Festiwalach Filmowych, takich jak te w Berlinie Zachodnim, San Sebastián, Wenecji oraz Cannes, tworząc ekspozycje dotyczące filmów reżyserów takich jak Andrzej Wajda, Krzysztof Zanussi, Krzysztof Kieślowski, Janusz Kijowski oraz Agnieszka Holland. W 1980 roku był głównym projektantem Festiwali Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku, a także zaprojektował godło tego festiwalu.

Przez długie lata związany był z Polskim Radiem, gdzie działał w redakcji muzycznej i literackiej jako recenzent operowy. Jest twórcą najdłuższego serialu biograficznego o Plácido Domingo oraz autorem 17 premierowych słuchowisk operowych. Realizował też popularną audycję „Opera Tygodnia”, która zapewniła mu status jednego z najbardziej słuchanych autorów w Polskim Radiu. Na zlecenie Universal Music Group Polska stworzył opracowanie dotyczące głosu Plácido Domingo pt. „Piramida Dominga”.

Owocem jego wieloletnich analiz muzycznych, połączonych z literaturą i malarstwem, jest koncepcja „przypadku kreacyjnego”. Obecnie pracuje nad teorią plansjonizmu aleatorystycznego, która łączy sztuki wyższe, wykonując kompleksową prezentację nowej estetyki w swoim dziele „Manifest Aleatoryzmu (teoria neoaleatoryzmu)”.

---

Oceń: Zdzisław Otello Horodecki

---