Leo Schrade

Nauka i edukacja

Leo Schrade to postać niezwykle interesująca w świecie muzyki, której życie przypada na okres burzliwych zmian kulturowych i społecznych. Urodził się 13 grudnia 1903 roku w Olsztynie, a później, w wyniku różnych okoliczności, przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie rozwijał swoje zainteresowania naukowe.

Jako muzykolog o niemieckim pochodzeniu, Schrade wniósł znaczący wkład w badania nad muzyką, analizując jej różnorodne aspekty oraz historię.

Jego życie zakończyło się 21 września 1964 roku w Spéracèdes, ale jego prace i badania pozostają nieocenionym źródłem wiedzy dla przyszłych pokoleń badaczy muzyki.

Życiorys

Leo Schrade, znany muzykolog, spędził swoje lata studenckie pomiędzy 1923 a 1927 rokiem na uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie uczył się pod okiem Hermanna Halbiga. Dodatkowo, swoje umiejętności rozwijał jako uczeń Theodora Kroyera w Lipsku oraz Adolfa Sandbergera w Monachium. W 1927 roku zakończył studia z wyróżnieniem, uzyskując doktorat na podstawie swojej pracy pt. Die ältesten Denkmäler der Orgelmusik als Beitrag zur einer Geschichte der Toccata (wyd. Münster 1928).

W okresie od 1928 do 1932 roku pracował jako wykładowca na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, gdzie w 1929 roku uzyskał habilitację. Następnie, od 1932 roku, związał się z uniwersytetem w Bonn jako wykładowca muzyki. Jednak jego życie zawodowe uległo gwałtownej zmianie w 1937 roku, kiedy to podjął decyzję o emigracji do Stanów Zjednoczonych.

W latach 1938-1958 prowadził zajęcia z historii muzyki na Yale University, a w latach 1962-1963 gościł na Harvard University. Po zakończeniu pracy na Yale, od 1958 do 1964 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Muzykologii na uniwersytecie w Bazylei. W trakcie swojego życia naukowego był także inicjatorem oraz redaktorem serii wydawniczych takich jak „Yale Studies in the History of Music” oraz „Yale Collegium Musicum”, a także współredaktorem „Journal of Renaissance and Baroque Music” (1946–1947) oraz „Archiv für Musikwissenschaft” (1958–1964).

Schrade w swoich badaniach koncentrował się na historii muzyki europejskiej, zwłaszcza w kwestiach związanych z techniką oraz źródłoznawstwem, co czyniło jego działalność niezwykle wszechstronną. Jego najważniejszym obszarem zainteresowań była średniowieczna polifonia, w szczególności okres ars nova. Poświęcił temu tematowi wiele artykułów naukowych oraz przygotował edycje źródłowe. Był redaktorem czterech pierwszych tomów serii Polyphonic Music of the Fourteenth Century (tom I-III 1956, tom IV 1958).

W twórczości Schrade’a znajduje się także kluczowa monografia dotycząca Claudio Monteverdiego, w której autor podkreśla przełomową rolę tej postaci w historii muzyki.

Wybrane prace

W tej części przedstawiamy wybrane prace autora, które mają znaczący wpływ na analizę i interpretację muzyki klasycznej.

  • Beethoven we Francji: Rozwój idei (New Haven 1942),
  • Monteverdi: Twórca nowoczesnej muzyki (Nowy Jork 1950, 2. wyd. 1964),
  • Bach: Konflikt między sacrum a profanum (Nowy Jork 1954),
  • W.A. Mozart (Berno–Monachium 1964),
  • Tragedia w sztuce muzycznej (Cambridge 1964).

Oceń: Leo Schrade

★★★★★
Średnia ocena:4.55 Liczba ocen:19